Pierzga to zakonserwowany przez pszczoły pyłek kwiatowy. Obnóża (porcje pyłku kwiatowego zebranego przez pszczoły gromadzone w tzw. koszyczkach na trzeciej parze odnóży) zostają złożone przez pszczołę lotną (pszczoły zbieraczki) do komórki plastra i zwilżone przez pszczołę ulową (robotnice) wydzieliną gruczołów ślinowych i miodem, a następnie ubite w komórkach główką w celu zabezpieczenia go przed dostępem powietrza.

 

W warunkach beztlenowych mieszanina pyłku, miodu i śliny pszczół w temperaturze ula, ok. 30°C, ulega fermentacji wywołanej przez bakterie mlekowe, a zarazem zakonserwowaniu. Pierzga jest głównym pokarmem larw pszczelich, stanowi podstawowe źródło białka w diecie pszczół, warunkuje ich dobrą kondycję oraz pomyślny rozwój i stan ich zdrowia.

 

Ma wyższą wartość odżywczą niż pyłek, lepszą przyswajalność i bogatszy skład chemiczny. Jest pokarmem o dużej zawartości białka, witamin, składników mineralnych, aminokwasów, tłuszczów, węglowodanów. Jest lepiej przyswajalna przez nasz organizm niż pyłek kwiatowy, ponieważ w procesie przetwarzania pyłku na pierzgę zostają rozpuszczone otoczki pyłkowe, a przyswajalność witamin wzrasta kilkunastokrotnie.

 

W składzie pierzgi znajdują się: witaminy: A, B1, B2, B6, B12, C, D, E, K, P i PP oraz pierwiastki: potas, żelazo, selen, magnez, miedź, krzem, chlor, siarkę, mangan, a także enzymy: inwertaza, katalaza, pepsyna, trypsyna, lipaza, laktaza.

 

Zawartość jakościowo-ilościowa enzymów jest inna niż w pyłku kwiatowym, ponieważ dochodzą enzymy pochodzenia zwierzęcego przekazane przez pszczołę.

 

Ksiądz Franciszek Ignas stwierdził, że: „pierzga jest najcenniejszym produktem, jaki pszczoła daje człowiekowi”. Na potwierdzenie tego mówił on, że około 70-80% chorób nękających człowieka zaczyna się od tego, że w organizmie pojawiają się niedobory niektórych witamin, a więc „amunicji”, dzięki której organizm sam potrafi poradzić sobie z atakującą go chorobą.

 

Pierzga ma specyficzny, lekko kwaskowaty smak. Nie jest tak słodka jak miód. Powinna być spożywana w dawkach nieprzekraczających trzy łyżeczki dziennie. Można ją przyjmować na wiele sposobów: prosto z opakowania dokładnie i powoli gryząc granulki, robiąc roztwór wodny z wody przegotowanej lub mleka w ilości pół łyżeczki pierzgi na pół szklanki lub mieszając z miodem, który wzmacnia korzystne działanie pierzgi.

 

Najlepsze efekty wspomagające organizm uzyska się spożywając ją dwa razy dziennie. Wypijając rano na czczo, a drugą porcję wieczorem rozpuszczając ją na 12 godzin przed wypiciem. Moczenie pierzgi przez całą noc lub cały dzień wzmacnia jej działanie.

 

W przypadku poważnych schorzeń wątroby zalecana dzienna dawka pierzgi to 10 g trzy razy dziennie, około dwie godziny po posiłku. Efekty suplementacji pierzgi można zaobserwować już po tygodniu jej przyjmowania. Pierzga może być używana przez wszystkich: dzieci, młodzież, osoby w sile wieku i starsze. Nie mogą jej używać jedynie osoby uczulone na produkty wytworzone przez pszczoły.